29-11-11
'30 VROUWEN'
CAROLINE ( 1968 )
Als haar leven een lied is,
Een beetje Joe Cocker,
Dan kraakt en schuurt het
Tragisch mooi met veel mineurs
Waarin ze klank tot woord en gedachte zingt,
Haar mond een tempel
Waarin de chaos orde wordt.
Zo zingt ze met haar ogen
Waarin de wereld zich niet spiegelt
Omdat ze vensters zijn,
Wijdopen en voor wie het wil
Indringbaar ook,
Nog kind al oude vingers in haar vel,
Een wonde die ze open zingt.
Hier kan pijn en liefde samenliggen
Bitter-zoet versmolten in haar levenslied.
Toch kan haar zacht geslacht
Ook man zijn, onomwonden,
Hardrock, een vuist in het gezicht.
Zij wil bloed en puur zijn,
Uit het hart gezogen,
Muziek zijn, uitgeschreeuwd,
Maar ook een blad in kabbelende beekjes
Langzaam draaiend rond een steen
In een late avondzon.
Leeuw en knokig hert.
En als ze ’s nachts over een man
Gespreid ligt, versmacht ze niet
Maar wil ze haar vrouw zijn
Op zijn luie ledematen enten,
Begrijpen doet hij niet.
Zij wacht op juiste woorden.
Haar hoop vloeit weg in zaad
Tussen haar billen.
Die octaaf is echt niet haalbaar,
Haar lijf te mager en doorschijnend
Op een carrousel die alsmaar sneller draait,
Ijzer dat op ijzer krast,
Gelukkig niet als slotakkoord.
Nu is ze hart geworden,
Ze draagt een sleutel aan haar hals,
’t Kan ook een glazen schoentje zijn
en wie haar ontsluiten kan
Vind goud in zwart satijn.
Ik denk dat haar muziek
Dan weer adem wordt.
14:21 Gepost door ivo konings | Permalink | Commentaren (0) | Facebook |
De commentaren zijn gesloten.