blogletters-ivo konings

CAROLINE ( 1968 ) 

Als haar leven een lied is,

Een beetje Joe Cocker,

Dan kraakt en schuurt het

Tragisch mooi met veel mineurs

Waarin ze klank tot woord en gedachte zingt,

Haar mond een tempel

Waarin de chaos orde wordt.

Zo zingt ze met haar ogen

Waarin de wereld zich niet spiegelt

Omdat ze vensters zijn,

Wijdopen en voor wie het wil

Indringbaar ook,

Nog kind al oude vingers in haar vel,

Een wonde die ze open zingt.

Hier kan pijn en liefde samenliggen

Bitter-zoet versmolten in haar levenslied.

Toch kan haar zacht geslacht

Ook man zijn, onomwonden,

Hardrock, een vuist in het gezicht.

Zij wil bloed en puur zijn,

Uit het hart gezogen,

Muziek zijn, uitgeschreeuwd,

Maar ook een blad in kabbelende beekjes

Langzaam draaiend rond een steen

In een late avondzon.

Leeuw en knokig hert. 

En als ze ’s nachts over een man

Gespreid ligt, versmacht ze niet

Maar wil ze haar vrouw zijn

Op zijn luie ledematen enten,

Begrijpen doet hij niet.

Zij wacht op juiste woorden.

Haar hoop vloeit weg in zaad

Tussen haar billen.

Die octaaf is echt niet haalbaar,

Haar lijf te mager en doorschijnend

Op een carrousel die alsmaar sneller draait,

Ijzer dat op ijzer krast,

Gelukkig niet als slotakkoord.

Nu is ze hart geworden,

Ze draagt een sleutel aan haar hals,

’t Kan ook een glazen schoentje zijn

en wie haar ontsluiten kan

Vind goud in zwart satijn.

Ik denk dat haar muziek

Dan weer adem wordt.